You'll never be alone

Tak jakoś przypomniały mi się wakacje.

I tak jakoś znowu popsułam sobie humor.

W sumie to nic nowego, każdy wieczór ma w sobie trochę smutku.

Kiedy już robi się ciemno to najlepsza pora na wspomnienia, porównywania, tęsknotę, ogólnie smuty.

Co wtedy najlepiej zrobić? 

Oczywiście posłuchać jeszcze bardziej dołujących piosenek, z którym wiążą się 

pewne historie, które już nie mają cienia szansy się powtórzyć. 

Trochę głupie jest to, że właśnie wieczorem czuję wszystko 2 razy mocniej.

Odczuwam tą straszną samotność. Sama w 4 ścianach mogę tylko głośno myśleć.

Mam świadomość, że to nie wróci. No i chyba to jest najbardziej załamujące.

Dzisiaj było fajnie z Martyną, jednak nic nie obejrzałyśmy

no ale robiłyśmy różne inne ciekawe rzeczy xd

Było ok. Teraz wszystko jest na odwrót.

Jestem nawet zdolna do opłakiwania każdego wspaniałego dnia

z twarzami których już nie widzę na co dzień. 

Nie wiem co robią, jak się czują, w ogóle gdzie są.

Brak jakiegokolwiek kontaktu.

Pamiętam wszystkie piosenki tamtego lata.

Z tego wszystkiego tylko one w sumie mi zostały.

Tak jakby to była jednorazowa znajomość.

Znowu zachowuję się jak takie dziecko, które nie umie stawiać kroków. 

Wszystko jednak w jakiś sposób kształtuje charakter.

Zauważyłam, że stałam się bardziej krucha.

Łatwiej mnie zranić, wyolbrzymiam dużo rzeczy.

Jestem trochę zagubiona. 

I jeszcze teraz to co się dzieje wokół mnie nie pomaga.
Nie łatwo samej się podnieść. 
Dzisiaj w odbiciu nie widzę siebie. 

Widzę kogoś kim nigdy nie chciałam się stać

Ten twardziel którym kiedyś byłam gdzieś tam jest..

ale rzadziej się ujawnia. Tak jak kiedyś wrażliwość.

Mimo wszystko i tak będzie dobrze. Zawsze jest ;)
Dobra koniec. Idę oglądać Top Model.

Dziękuję za uwagę. Dobranoc.

P.S. I love you